Onlangs luisterde ik weer eens naar de Rudi en Freddie show, tijdens de autorit naar mijn werk een hele fijne bron van gedachten. Het onderwerp was dit keer de kledingindustrie en hoe met name fast fashion ervoor gezorgd heeft dat we als mensheid de planeet weer een stukje sneller kapot aan het maken zijn:

Een gedachte waar ik op aansloeg, is het idee om op kleding een statiegeldsysteem los te laten. Het idee in de podcast wordt gepresenteerd als een manier om meer kleding terug het systeem in te laten komen. Hoe? Daar wordt niet op ingegaan. Ik wil wel een voorstel doen: de QR code. Die is vanaf 3cm² al leesbaar – klein genoeg dus voor op een label.

De voordelen gaan voorbij het enkele stimuleren van retourneren van kleding en daar een minimumbedrag voor ontvangen van de kledingwinkel:

1. De echtheid van het kledingstuk kan d.m.v. een unieke code worden vastgelegd. Dat biedt merken, met name in het hogere segment, de mogelijkheid om een verhoogde korting aan klanten te bieden indien zij hun kleren terugbrengen naar hetzelfde merk en een nieuw product van datzelfde merk kopen. Dat kan mogelijk voorkomen dat merken hun producten gaan verbranden om de waarde van het merk te behouden, omdat er minder kleren van dat merk circuleren op de tweedehands markt;
2. De samenstelling van het kledingstuk, en daarmee de grondstofwaarde, kan in de code worden vastgelegd. De code kan immers informatie bevatten over de wijze waarop het kledingstuk geproduceerd is (kleurcode, stoffen, weefwijze) zodat een verwerker van gebruikte kleding snel kan zien welk kledingstuk op welke wijze verwerkt kan/moet worden om maximale waarde uit het product te halen. Het biedt ook de mogelijkheid om de keten in kaart te brengen en die keten te controleren zodat er geen sprake meer kan zijn van dieren- en/of mensenrechtenschendingen;
3. Het biedt de overheid de mogelijkheid om de levenscyclus van een kledingstuk vast te leggen en duurzame producenten te belonen voor een langere levencyclus of (negatief geformuleerd) fast fashion een extra belasting te laten betalen voor een meer onevenredige belasting van het milieu.

Volgens mij kan dit een systeem zijn waar op schaal niet goed mee te knoeien valt. De voordelen lijken mij evident: meer kleding terug bij partijen die er iets mee kunnen, een beloning voor aantoonbaar respectvol en duurzaam produceren en zodoende een veel lagere belasting voor het milieu. Dat lijkt me een standaard om direct vanuit de overheid op te leggen?